Door Clémence Leijten.
Meisje Bloem vindt een stapeltje brieven met een lint erom. Het zijn brieven van Joop voor Klaartje. ‘Dat zijn namen’, zegt Meisje Bloem. Meisje Bloem zegt: ‘Joop wil met Klaartje trouwen.’ Op een dag schrijft hij een mooie brief aan haar. Dat ze mooie haren heeft, en mooie ogen. Dat ze lief is. Dat hij een mooi huis heeft, en hij vraagt of ze bij hem komt wonen. Hij heeft ook een lieve hond. ‘Klaartje vindt honden leuk’, zegt Meisje Bloem, ‘Klaartje houdt van honden. Dus gaat Klaartje met Joop trouwen net als in een sprookje. En ze leefden nog lang en gelukkig (7. De brieven).’ Dat Klaartje omwille van de hond met Joop trouwt, is een beleven van een kind. Meisje Bloem wil zelf graag een hondje, dus lijkt het hebben van een hond haar een goed argument om te trouwen. Meisje Bloem weet wel wat trouwen is: ‘Trouwen is dat je belooft dat je altijd bij elkaar zult blijven en dat je voor elkaar zult zorgen.’ Meisje Bloem kijkt naar haar pop, ze zegt: ‘Ik wil wel altijd voor mijn vriend zorgen, maar dan moet mijn vriend ook altijd zorgen voor mij (7. De brieven).
’ Voor wat hoort wat, is ook eigen aan kinderen, die meestal egocentrisch zijn ingesteld. Maar wat zij niet noemt in haar uitleg is een toespeling op vrijen; op seks. Ik denk dat als er blote billetjes op zolder hadden gelegen, of een plaatje van een blote man, ze dát ontdekt had, maar die lagen er niet. Kinderen op jonge leeftijd al, is mijn ervaring, weten meestal heel goed hoe het voelt om seksueel opgewonden te zijn. Zij vinden het prettig om hun piemeltje of spleetje aan te raken, hun benen tegen elkaar te drukken en schommelende bewegingen te maken die blij maken.
Elk kind wil weten hoe alles in elkaar zit. Hoe zijn handen draaien, z’n voetjes. Hoe zijn benen kunnen lopen. Hoe uit zijn billetjes een poep komt. Hoe het zijn lippen kan tuiten, z’n wangen opblazen. Hoe er “kipjes” op zijn huid komen. Hoe zijn buik kan schudden van de lach, z’n piemeltje groter kan worden, haar vinger door haar spleetje kan glijden, hoe je tong het puntje raakt van je neus. Ze willen ontdekken en uitproberen bij zichzelf. Ze zijn niet alleen: er zijn nog meer jongetjes met net zulke piemeltjes of nog groter. En meisjes met dikke billetjes die een beetje bibberen en meisjes met dunne billetjes. Zij willen elkaar vergelijken. Als zij zichzelf aanraken of aaien voelen zij zich blij worden van binnen en als ze andere kindjes aanraken dan komt dat gevoel terug. En ze genieten ervan. Ze bedenken spelletjes als “doktertje spelen” om nog beter te kunnen kijken. En als ze naar de WC-tjes gaan dan doen ze wie het verst kan plassen. Ze hobbelen met hun benen over de rekstok, zingen liedjes over billen en piemel en vertellen elkaar verhaaltjes over als je dood gaat en wordt begraven je piemeltje boven het gras blijft uitsteken en nog meer van dat heerlijks. Maar omdat ik ben opgevoed met “vies” en “slecht” wist ik toen mijn kinderen klein waren, daar geen raad mee. Ik bestrafte het niet maar wendde voor het niet te zien, herinner ik mij. Jammer eigenlijk, vind ik nu, want mijn kind maakte mij duidelijk dat het van zijn eigen lichaam genoot. Wat moest ik zeggen, wat moest ik doen? Ik denk nu dat het al voldoende is als mijn kind herkent dat seks te maken heeft met gevoelens die zijn moeder zelf ook kent. Mijn kind dat gelukzalig met zijn piemeltje speelt, heeft genoeg aan een zoen of een glimlach of een aai over zijn bol van mij om ermee te zeggen: ‘je gevoelens zijn in orde. We hebben dat gevoel allemaal. Maak jezelf maar blij. -Dat is jouw seksualiteit.’
8-7-2020