Door Clémence Leijten.
Meisje Bloem kijkt op zolder in de spiegel die er staat. Wat zie je Bloem? ‘Ik zie een mooi meisje‘, zegt ze. Meisje Bloem kijkt haar zichzelf van achteren en van voren. ‘Leuk ben ik’, zegt ze. Meisje Bloem praat tegen Meisje Bloem in de spiegel. Ze zegt: ‘Jij bent een mooi meisje, Bloem, en je bent ook lief.’ Meisje Bloem denkt aan de buurman en tante Bet en de meester van de school die zeggen dat Meisje Bloem pas lief is als Meisje Bloem doet wat zij zeggen. Meisje Bloem zegt: ‘Ik ben ook lief als ik doe, wat ik zelf graag wil.’ (18. De spiegel) Meisje Bloem ontdekt dat ze kan kijken naar zichzelf. Meisje Bloem kijkt in de spiegel en ziet een leuk meisje. Maar Meisje Bloem: zoals de mens geschapen is, mag hij niet bestaan. Schaamhaar is uit den boze. Er worden correcties toegepast op het lichaam: schaamlippen worden “gefatsoeneerd” , borsten worden vergroot, lippen met botox verdikt. Daartoe besluiten vrouwen, maar in hoeverre is dit ingegeven door een eigen verlangen of gedicteerd door de heersende opvatting in de maatschappij, die nog altijd wordt bepaald door mannen?
Wie zich meet aan het heersende schoonheidsideaal meent dat zij/hij, (want dit geldt ook voor het mannenideaal) zonder die correcties geen bestaansrecht heeft. Zeg ik tegen die mensen die zich pas zeker voelen na al die lichamelijke correcties, ‘doe maar’, omdat ze daarmee aantrekkelijk gevonden worden door anderen; ze daarmee bestaansrecht hebben afgedwongen en het dus functioneel is? De vraag aan iemand die besluit tot lichaamscorrectie zou wat mij betreft zijn: ‘doe je dit voor jezelf of doe je dit onder de druk van anderen?’ Als zij/hij zegt: ‘Ik doe dit voor mezelf’, dan zou mijn vraag zijn: ‘Hoe ben je op het idee gekomen? Was het een autonome beslissing, onafhankelijk? Zeg eens: als je het zelf voor het zeggen had, had je het dan gedaan?’
Waar begin je als mens, als je daarentegen wilt zeggen: ik mag bestaan ik ben goed zoals ik ben. Een cursus ‘assertiviteit’? Of een gesprek met Meisje Bloem, die zegt: “Ik ben ook lief als ik doe, wat ik zelf graag wil” ?
In mijn hoofd komt op, een klein verhaaltje dat ik ooit maakte over een mug en een olifant. Dat gaat zo: “Een mug heeft hele kleine handjes, hele kleine oortjes, dat alles is bij de olifant heel groot.
De mug wilde ook van die grote handen en van die grote oren en zei: ‘Wie maakt van mij een olifant?’
De mug en de olifant zaten op een bank in de zon. Ze bespraken, wat de mug gevraagd had. ‘Ik heb maar vier poten’, zei de olifant, ‘jij hebt er wel zes.’ ‘Ik heb vleugels’, zei de mug, ‘jij hebt geen vleugels.’ De olifant zei: ‘Ik heb een slurf.’ De mug dacht aan een mug met máár vier poten, en een slurf. ‘Ik zie er vanaf’, zei zij.”
Vrede met jezelf, daar begint het mee.